OKRES MIĘDZYWOJENNY 1918 – 1939
Aston Martin GP 1.5 Litre Strasbourg (1922) – w 1922 roku Aston Martin stworzył dwa egzemplarze samochodów na wyścig Grand Prix Francji 1922 który odbył się w Strasburgu. Niestety w obu z nich uszkodziły się magneta i nie dotarły do mety. Ze startujących wówczas 18-tu samochodów, do mety dotarło jedynie 5. Jednak w listopadzie podczas Penya Rhin Grand Prix w Hiszpanii brytyjski kierowca polskiego pochodzenia Louis Zborowski uzyskał drugą lokatę. Powtórzył ten wyczyn na tym samym Grand Prix w 1923 roku. Silnik 4-cyl. 1486 cc. Prędkość max. 95 mph.
Austin Seven (1923 i 1928) ten model – potocznie nazywany “Baby Austin” – odegrał ogromną rolę w motoryzacji Brytanii. Był stosunkowo tani i w ciągu zaledwie kilku lat nie tylko odmienił krajobraz brytyjskich ulic, ale i odwrócił koło fortuny firmy Austin Motor Company. Kilka lat wcześniej, w 1919 Austin rozpoczął produkcję innego, większego modelu – “Twenty” z dużym, ponad 3-litrowym silnikiem. Niestety sprzedaż tego modelu okazała się kompletną klapą, o mało nie doprowadzając firmy do upadku. Na szczęście tani i oszczędny model “Seven” z małym – 747 cc – silnikiem okazał się strzałem w dziesiątkę. Dzięki “Seven” firma stała się motoryzacyjnym gigantem produkując w latach 1923 – 39 niemal trzysta tysięcy egzemplarzy tego modelu. Prędkość max. 50 mph.
Bugatti Type 35 (1924) – to chyba najbardziej rozpoznawalny model wśród wyścigowych samochodów Bugatti. Ten samochód był jednym z pięciu, które zbudowane zostały na Grand Prix w Lyon 1924. Jego kierowcą był Ernest Friderich i zdobył wówczas ósme miejsce mając po drodze wypadek. W tym wyścigu miał brać również udział sam Enzo Ferrari w samochodzie Alfa Romeo P2 – gdyż było to jeszcze przed założeniem firmy Ferrari – jednak jego pilot zachorował. Silnik 8-cylindrowy, 1990 cc. Prędkość max. 110 mph. Prezentowany model nie posiada silnika, gdyż był on aktualnie poddawany konserwacji.
Sunbeam 2-Litre The Cub (1924) – prezentowany model to jeden z trzech brytyjskich supersamochodów zbudowanych na Grand Prix w Lyon. Kierowcą auta był Kenelm Lee Guiness. Auto nie dotarło jednak do mety gdyż na dwudziestym okrążeniu uszkodzeniu uległy hamulce. Kenelm zrobił jeszcze jedno okrążenie zanim postanowił wycofać się z wyścigu. Warto wiedzieć, że dwa lata wcześniej Kenelm ustanowił rekord świata osiągając na torze Brookland prędkość 215,24 km/h. Był to jednocześnie ostatni rekord świata osiągnięty na zamkniętym torze wyścigowym. Kenelm wycofał się z wyścigów po wypadku na Grand Prix San Sebastián we wrześniu 1924, w którym zginął jego mechanik Tom Barrett – wówczas podczas wyścigów kierowcy zawsze towarzyszył mechanik. Silnik 6-cylindrowy, 1988 cc. Prędkośc max. 130 mph.
Rolls-Royce 40/50 New Phantom (1925) – model ten wzorowany jest na Silver Ghost. Zastosowany w nim jednak silnik górnozaworowy zamiast bocznozaworowego o zwiększonej pojemności i z aluminiową głowicą. New Phantom nazywany jest czasami również Phantom I. Silnik 6-cylindrowy, 7668 cc. Prędkość max. 80 mph.
Eccles caravan (1926) – to wyjątkowo nie samochód, ale przyczepa kempingowa. Ale za to niezwykle luksusowa. W 1919 roku upadającą firmę Eccles przejęli W.A.J Riley wraz z synem. Syn właśnie wrócił z pierwszej wojny światowej i zainspirowany wykorzystaniem przyczep na użytek wojska, postanowił zbudować luksusową, wypoczynkową przyczepę. Marka Eccles istnieje do dzisiaj należąc do firmy Swift Group. Pod jej szyldem produkowane są zarówno małe, dwuosobowe kempingi, jak i sześcioosobowe giganty.
Austin Twelve Mulliner Tourer (1927) – podobnie jak w modelu “Seven”, Austin oferował model Twenty jako kompletny samochód, lub jako samo podwozie. Ten egzemplarz posiada karoserię wykonaną przez zewnętrzną firmę “Mulliner” z Birmingham. To jedyny zachowany egzemplarz modelu Twenty mariażu tych dwóch firm. Firma Mulliner produkowała również nadwozia do modelu Seven. Silnik 4-cyl. 1861 cc. Prędkość max. 55 mph.
Morgan Aero (1927) – właściwie to nie samochód, ale trzykołowiec. Firma Morgan zaprezentowała model Aero w 1920 i przez pierwsze cztery lata produkowała go jedynie na specjalne zamówienia. W 1927 dołączono do oferty nowe silniki, wśród których można było wybrać Anzani, Blackburne lub niezwykle charakterystyczny, widlasty silnik JAP – który właśnie posiada prezentowany model. Silnik widlasty 2-cylindrowy, 1096 cc. Prędkość max. 70 mph.
Star 18/50 (1928) – to auto jest przykładem jak wyglądał klasyczny samochód połowy XX wieku. I nie, nie jest Star z fabryki ze Starachowic, o którym śpiewał Janusz Rewiński. Sprzedawany był jako samo podwozie i dostępny z nadwoziami produkowanymi przez wielu producentów. Star było firmą produkującą z długoletnią tradycją sięgająca XIX wieku. Model 18/50 został zaprezentowany w 1927 na London Motor Show i umocnił swoją reputację wysokiej jakości ręcznie wykonywanych samochodów, zamiast masowej produkcji. Prezes firmy Edward Lisle powiedział kiedyś: “Wolę budować jeden dobry samochód dziennie niż nastawić się na masową produkcję”. Słuszna niejako polityka prezesa zmusiła go jednak do sprzedania firmy Star firmie “Guy Motors Ltd” w roku 1928. Samochody Star produkowane były jeszcze do 1932 roku. Silnik 6-cylindrowy, 2470 cc. Prędkość max. 65 mph.
Austin-Swallow Saloon (1931) – Równolegle do sprzedaży kompletnych samochodów z karoserią, Austin oferował również zakup samego podwozia. Taka polityka była niezwykle popularna wśród wielu producentów w latach 20-tych XX wieku. Istniało wiele znakomitych firm, które produkowały same karoserie do zakupionych podwozi. Jedną z takich firm byłą niewątpliwie firma Swallow z Coventry (wcześniej Blackpool). Model ten jest zbudowany na podwoziu i z silnikiem Austin Seven. Karoseria jest również dwudrzwiowa, ale w odróżnieniu od pierwowzoru drzwi otwierają się od przodu. Silnik 4-cyl. 747 cc. Prędkość max. 50 mph.
Crossley Burney Streamline (1934) – obok tego samochodu nie sposób przejść obojętnie – jest piękny w swej brzydocie. Posiada silnik umieszczony z tyłu, aerodynamiczną jak na tamte czasy karoserię i niezależne zawieszenie zarówno przednie, jak i tylne. Auto wyposażone jest w skrzynię biegów Wilson Pre-select. To jakby połączenie połączenie skrzyni manualnej i automatycznej. Biegi wybierało się suwakiem przy kierownicy zanim nacisnęło się sprzęgło. Zmiana biegu następowała dopiero wtedy, kiedy nacisnęliśmy pedał sprzęgła. Można więc było na długo przed skrzyżowaniem wybrać sobie niższy bieg, a już na skrzyżowaniu wystarczyło jedynie wcisnąć sprzęgło i następowała automatyczna redukcja. Co prawda silnik był umieszczony z tyłu, ale chłodnicę zamontowano z przodu auta. Aby więc doprowadzić chłodziwo do silnika, trzeba było poprowadzić prawie cztery metry rur i zastosować silną pompę umożliwiającą cyrkulację płynu. Karoserię wykonał Sir Denistoun Burney – projektant sterowca R100. Powstało 25 egzemplarzy tego modelu, z czego do dnia dzisiejszego ocalały zaledwie trzy. Silnik 6-cylindrowy, 1991 cc. Prędkość max. 80 mph.
Riley 1 1/2 Litre Falcon (1934) – Riley z póltoralitrowym silnikiem zaprezentowany pod koniec 1934 roku produkowany by w wielu wersjach nadwoziowych. Prezentowana w muzeum samochodów wersja Falcon posiada przestronne i komfortowe wnętrze, oraz opływową sylwetkę. Wersja Falcon sprzedawana była jeszcze z 6-cylindrowym silnikiem o pojemności 1726 cc. Prezentowany model posiada skrzynię biegów Pre-select z dźwignią przy kole kierownicy, podobnie jak Crossley Burney Streamline. Silnik 4-cyl. 1496 cc. Prędkość max. 70 mph.
Talbot 105 (1934) – samochód uważany za jeden z najlepszych lat 30-tych XX wieku. Dostępny w kilku różnych wersjach nadwoziowych, zarówno zamkniętych jak i cabrio. Model 105 napędzany był 6-cylindrowym silnikiem ze skrzynią biegów typu Pre-select. Auto z sukcesami brało udział w wyścigach Brooklands, Le Mans i Alpine Trail. Czterodrzwiowe nadwozie zbudowane zostało przez James Young Ltd z Bromley. Ze względów finansowych spółka Sunbeam-Talbot-Darracq w roku 1935 została włączona do Rootes Group. Silnik 6-cylindrowy, 2969 cc. Prędkość max. 85 mph.
Alvis Speed 25 (1937) – firma Alvis produkowała jedne z najbardziej pożądanych samochodów w latach 30-tych. Model Speed 25 i jego poprzednik Speed 20 były jednymi z najbardziej cenionych. Auto posiadało niezwykle zaawansowane jak na tamte czasy rozwiązania techniczne: niezależne przednie zawieszenie, zsynchronizowane wszystkie przełożenia, czy serwo hamulcowe. Speed 25 był pierwszym modelem firmy Alvis, gdzie pedał przyspieszenia umieszczono po prawej stronie od pedału hamulca – takie rozwiązanie stosowała już większość innych producentów. Alvis był pionierem stosowania przedniego napędu w swoich autach. Firma produkowała jedynie podwozia – karoserie wykonywały zewnętrzne firmy. Silnik 6-cylindrowy, 3571 cc. Prędkość max. 95 mph.
Hillman Minx Magnificent (1938) – model Minx to najbardziej znany ze stajni Hillman i niezwykle popularny w latach 30-tych XX wieku. Jego produkcję rozpoczęto w 1932 i po kilku modyfikacjach ukazała się niezwykle dobrze przyjęta wersja Magnificent w sierpniu 1938 i do końca roku sprzedano 10 tys. egzemplarzy. Silnik 4-cyl. 1185 cc. Prędkość max. 59 mph.
Morris Eight Series II (1938) – zaprezentowany w 1935 model Eight był najlepiej sprzedającym się modelem firmy Morris w latach 30-tych. Seria druga zaprezentowana we wrześniu 1937 przeszła jedynie drobny face lifting. Egzemplarz ten – podobnie jak samochody produkowane w czasie wojny – posiada urządzenia maskujące lampy, by ich światło nie było widoczne dla nieprzyjaciela. Morris Eight był produkowany jako dwu, lub czterodrzwiowy, a także jako dwu i czteromiejscowy. Silnik 4-cyl. 918 cc. Prędkość max. 60 mph. Egzemplaż prezentowany w muzeum samochodów w Beaulieu, był użytkowany w czasie II wojny światowej i by chronić się przed nalotami bombowymi niemieckiego lotnictwa, posiada zamalowaną lewą lampę i zamontowane specjalne osłony na prawą lampę, by światła samochodu były znacznie mniej widoczne z powietrza.
Vauxhall Ten-Four H-Type (1939) – Vauxhall będący kiedyś niezależną firmą od 1925 roku należy do firmy General Motors. Od lat 70-tych większość modeli Vauxhall jest odpowiednikami modeli Opla na rynek europejski, ale wcześniej były to niezależne konstrukcje. Model Ten-Four H-Type zaprezentowany w 1937 był kamieniem milowym w stylistyce brytyjskich samochodów. Było to pierwsze brytyjskie auto z nadwoziem samonośnym, dzięki czemu znacznie udało się zmniejszyć ciężar pojazdu – niestety kosztem wytrzymałości zderzeniowej. Wadą konstrukcji samonośnych jest również przenoszenie wibracji silnika na karoserię. H-Type posiadał też nowatorski drążek skrętny, niezależne przednie zawieszenie i hydrauliczne hamulce. H-Type był również stosunkowo oszczędny – auto przejeżdżało 40 mil na galonie paliwa (7 l/100 km). Silnik 4-cyl. 1203 cc. Prędkość max. 60 mph.
