LATA 1940 – 1959
W tej części muzeum samochodów zobaczycie auta od roku 1940 aż do czasów współczesnych. Burzliwy okres drugiej wojny światowej spowodował przestawienie się praktycznie wszystkich zakładów pracy na produkcję uzbrojenia lub amunicji. Jednak po zakończeniu działań wojennych europejska motoryzacja ponownie rozkwitła prezentując nam niezapomniane modele. Poznacie też wspaniałą historię brytyjskich sukcesów w rajdach lat 60-tych.
Willys MB Jeep (1943) – tego auta nie trzeba przedstawiać chyba nikomu. Występowało chyba w każdym filmie o lądowaniu w Normandii, czy wojnie w Wietnamie. Ta lekka i niezawodna terenówka z napędem na cztery koła okazała się hitem pod każdym względem i była używana przez cywilów i armie na całym świecie. Co ciekawe, to nie Willys był projektantem tego auta, a American Bantam, który zaprezentował prototyp w 1940. Jednak firma nie była w stanie sprostać zapotrzebowaniom armii i wkrótce produkcja została uruchomiona także w Willys-Overland i Ford. Zarówno w tym modelu, jak i bliźniaczym Ford GPW montowane były silniki Willys G-Devil. Silnik 4-cyl. 2199 cc. Prędkość max 60 mph.
Reliant 8cwt van (1947) – właściwie to nie samochód, a trzykołowiec zaprezentowany po raz pierwszy jeszcze przed wojną w 1938 i przednim widelcem oraz lampą bardziej przypominający obudowany motocykl. W pierwszych wersjach napędzany samochodowym silnikiem z Austin Seven. Egzemplaż z muzeum motoryzacji służyła do przewozu prasy w redakcji “Daily Mail”. Silnik 4-cyl. 747 cc. Prędkość max. 40 mph.
Cooper 500 MkIII (1949) – wyścigi samochodów 500 cc – nazwane później Formuła 3 – stały się popularne pod koniec lat 40-tych. Małe, jednoosobowe pojazdy z motocyklowymi silnikami były relatywnie tanie i często rozpoczynały kariery wielu sławnych później rajdowców. Cooper był producentem jednych z najbardziej udanych pojazdów Formuły 3, aż wreszcie z sukcesami rozpoczął produkcję pojazdów Formuła 2 i wreszcie Formuła 1. To właśnie Copper rozpoczął rewolucję w samochodach wyścigowych umieszczając w swoich pojazdach silnik za kierowcą. John Cooper rozpoczął swoją przygodę ze sportowymi autami w 1946 roku przedstawiając swój pierwszy prototyp z przerobionych dwóch Fiatów Topolino. Rok później wraz ze swoim ojcem – Charles’em – założyli firmę “the Cooper Car Company” i już w 1948 wystartowali w Formuła 1, co zaowocowało zdobyciem przez niego tytułu Mistrza Świata w 1959 i 1960. Silnik 1-cyl, 498 cc. Prędkość max. 105 mph.
Jowett Javelin (1949) – to wysokiej jakości i wygodne auto napędzane 4-cylindrowym silnikiem umieszczonym poprzecznie. Również stylistyka znacznie odbiegała od przedwojennych linii nadwozia. Również nowatorski układ kierowniczy sterowany przy pomocy zębatki i listwy zębatej sprawiał, że prowadzenie tego auta było przyjemnością. W 1950 Jowett próbował swoich sił w sportach motorowych, jednak problemy liczne problemy z silnikami i skrzyniami biegów na torze uniemożliwiały zdobycie wysokich lokat. Na dodatek sprzedaż ich aut spadła i firma popadła w kłopoty finansowe i została zamknięta w 1954. Silnik 4-cyl. 1486 cc. Prędkość max. 78 mph.
Land Rover RO4 (1949) – to najbrzydsza, najsolidniejsza i chyba najbardziej rozpoznawalna terenówka świata. Ten egzemplarz prezentowany w muzeum motoryzacjito czwarta wersja przedprodukcyjna i jeden z najstarszych zachowanych Land-Roverów. Ten model został skonstruowany na potrzeby rolnictwa i bardzo się różnił od wszystkich poprzednich aut Rovera. Silnik i skrzynia biegów została zapożyczona ze zwykłego szosowego modelu – Rover P3. RO4 posiada aluminiową karoserię, gdyż w tamtych czasach aluminium było względnie tanie, natomiast stal była reglamentowana przez rząd. Model ten okazał się sprzedażowym hitem nie tylko w Zjednoczonym Królestwie, ale także hitem eksportowym. Silnik 4-cyl. 1595 cc. Prędkość max. 58 mph.
Morris Minor MM (1949) – to cała seria samochodów produkowanych przez Morris Motor Company, która skradła serca zwiedzających pierwszą powojenną wystawę samochodów: Earls Court Motor Show w 1948 roku. Prototyp tego modelu z 1943 nosił pierwotnie nazwę Mosquito. Minor – i jego większy brat MO Oxford – posiadały samonośne karoserie, zębatkową przekładnię kierowniczą i drążek skrętny i niezależne przednie zawieszenie. Pierwsze wersje MM Minor był napędzany jeszcze przedwojennym, ośmiozaworowym silnikiem – jego wydajność nie zachwycała. Jednak po połączeniu firm Morris i Austin w 1952 w drugiej wersji Minor zaczęto montować nowocześniejsze silniki A-Series o pojemności 803 cc. Auto zyskało wtedy również zmienioną karoserię o wyżej zamontowanych lampach przednich. Później montowane były również silniki 989 cc, oraz 1000 cc w 1956. Silnik 4-cyl. 919 cc. Prędkość max. 62 mph.
Allard J2 (1950) – To auto brało udział w wielu wyścigach, a za kółkiem zasiadał często sam założyciel firmy – Sydney Allard. Pierwotnie montowany był w nim silnik Cadillaca o pojemności 5.4 litra, który zmieniono później na 4-litrowy silnik firmy Mercury ze zmienioną przez Allarda głowicą zaworów. Silnik V8 3917 cc. Prędkość maksymalna 111 mph.
BRM Type 15 V16 (1950) – British Racing Motor zostało założone w 1940 do budowy pojazdów na British Grand Prix. W firmie tej powstał wyjątkowy model Type 15, napędzany 16-cylindrowym, turbodoładowanym silnikiem o poj. 1,5 litra, o mocy 600KM i pierwszymi w rajdowym światku hamulcami tarczowymi. Dźwięk tego silnika był absolutnie fenomenalny, co można czasami usłyszeć na żywo podczas pokazów w muzeum motoryzacji w Beaulieu. Chociaż projekt ten okazał się dość nieudany, to przyczynił się do brytyjskiej dominacji w świecie rajdowym w następnych latach. Silnik v16, 1496 cc. Prędkość max. 170 mph.
Standard Vanguard (1951) – był kompletnie nową, powojenną konstrukcją inspirowaną amerykańską stylistyką. Z wyglądu przypomina odrobinę polską Warszawę M20. Na styl amerykański zamontowano również przednią, łączoną kanapę zamiast oddzielnych foteli i drążek zmiany biegów przy kierownicy. W 1953 auto przeszło lifting (nazwany Phase II) i od tego czasu w opcji dostępny był silnik diesla. Był to pierwszy brytyjski diesel. Silnik 4-cyl. 2088 cc. Prędkość max. 80 mph.
Sunbeam-Talbot 90 MkIIA (1952) – modele 80 i 90 były pierwszymi powojennymi modelami firmy “the Rootes group”. Większy model – 90 – z większym silnikiem z powodzeniem brał udział w rajdach. Od roku 1952 w tym modelu montowano niezależne przednie zawieszenie, unowocześniono silnik i ulepszono hamulce. Tak zmodyfikowany model nazwano MkIIA. Prawda że piękny? Silnik 4-cyl. 2267 cc. Prędkość max. 81 mph.
Austin A40 Somerset (1953) – zaprezentowany w 1948 roku model A40 zastąpił przedwojenne modele Eight, Ten, oraz Twelve. Sprzedawany był jako czterodrzwiowy – Devon, lub krótsza dwudrzwiowa wersja Dorset. Wersja Somerset pojawiła się w 1952 i otrzymała hydrauliczne hamulce i biegi zmieniane przy kierownicy – co wówczas stało się standardem – uprzednio dostępne tylko w wersji Devon. Silnik 4-cyl, 1200 cc. Prędkość max. 68 mph.
Austin A90 Atlantic (1952) – Na początku lat 50-tych gospodarka brytyjska była pod presją zwiększenia eksportu, dlatego też firma Austin zaprojektowała A90 z myślą o rynku amerykańskim. Podążając za modą drążek zmiany biegów umieszczono przy kierownicy, a wersja cabrio posiadała elektrycznie składany dach. Auto wyróżniało się w tłumie dzięki zamontowaniu trzech przednich reflektorów; naprawdę nie mam pojęcia co konstruktor miał na myśli. Podobnie jak inni producenci, tak i firma Austin w czasie wojny nastawiona była na produkcję uzbrojenia. W późnych latach 40-tych brytyjski rząd położył duży nacisk na zwiększenie sprzedaży za granicę. Firmy dostały instrukcje: “Eksport, albo śmierć”. Firmy które nie dostosowały się do tego zarządzenia miały problemy z dostępem do deficytowej wtedy stali. Model A40 Atlantic był niewielki i stosunkowo drogi, dlatego sprzedaż zakończono w 1952 wyprodukowawszy jedynie 8000 sztuk. Silnik z A40 montowano później w sportowym Austin-Healey. Silnik 4-cyl. 2660 cc. Prędkość max. 85 mph.
Reliant Regal (1953) – Jeśli poprzednie auto z trzema przednimi reflektorami wydało Ci się dziwne, to chyba nie widziałeś jeszcze Reliant Regal – to kolejny trzykołowiec tego producenta, tym razem już bardziej przypominający samochód. Jest to czteromiejscowe cabrio z aluminiową karoserią i napędzane tym samym silnikiem z Austin Seven co poprzedni trzykołowiec. Tym razem jednak prędkość maksymalną udało się zwiększyć do 60 mph, a spalanie utrzymać na poziomie 50 mil na galonie. Przy podatku drogowym jedynie £5 była to tania i oszczędna alternatywa dla motocykli. Silnik 4-cyl. 747 cc. Prędkość max. 60 mph.
M&L Trials Special (1954) – biorący w ponad 70-ciu rajdach pomiędzy 1954 a 1962 M&L został zbudowany przez Alfreda Mossa i Michaela Lawsona – to ojciec i wujek rajdowego kierowcy Stirlinga Mossa. To ultralekkie auto – ważące jedynie 400 kg – zostało zbudowane na podwoziu Austina Seven z wykorzystaniem aluminiowej karoserii. Napędzany był znacznie zmodyfikowanym, boczno-zaworowym silnikiem forda. Kierowany przez Mike’a Lawsona M&L 24 razy zdobył pierwsze lub drugie miejsce. Jest to najlepszy wynik jednego kierowcy i jednego samochodu wśród rajdów terenowych wszech czasów. Rajdy terenowe zdobyły popularność w latach 1950 – 1960. Wielu budowniczych amatorów upodobało sobie właśnie podwozie Austin Seven i silniki Forda. Silnik 4-cyl. 1172 cc. Prędkość max. 50 mph.
Triumph TR2 (1954) – to wbrew nazwie pierwszy model ze znakomitej serii TR tego producenta. Został stworzony specjalnie po to by konkurować w rajdach z taki potentatami jak MG i Jaguar. Triumph w 1944 został przejęty przez “the Standard Motor Company” i zdecydowano o nastawieniu się na produkcję aut sportowych. Pierwszy prototyp został przedstawiony jako 20TS (nazywany potocznie TR1) na London Motor Show w 1952, by rok później zaprezentować TR2. Seria TR stała się marketingowym sukcesem w lata 50 i 60-tych zwłaszcza w Ameryce Północnej. Silnik 4-cyl. 1991 cc. Prędkość max. 107 mph.
Connaught B-Type (1955) reprezentuje promyk nadziei na brytyjskie zwycięstwa w rajdach Grand Prix połowy lat 50-tych ubiegłego stulecia. Tony Brooks wygrał na nim Grand Prix Syracuse w 1955 – było to pierwsze brytyjskie zwycięstwo od wielu lat. Firma Connaught rozpoczęła produkcję sportowych aut pod koniec lat 40-tych, następnie przygotowując jednoosobowe pojazdy w kategorii Formuła 2 od roku 1951, aż wreszcie bolidy Formuły 1 od 1954. Pomimo budowy naprawdę udanych pojazdów firma popadła w kłopoty finansowe i już w 1957 zniknęła ze sceny Formuły 1. Silnik 4-cyl, 2470 cc. Prędkość max. b/d.
Ford Consul (1955) – był nowatorskim samochodem zaprezentowanym w 1951. Posiadał górnozaworowy silnik, hydrauliczne hamulce, hydrauliczne sprzęgło, 12V instalację i niezależne zawieszenie przednie. Początkowo Consul dostępny był wyłącznie jako czterodrzwiowe auto, jednak w 1953 pojawił się także jako dwudrzwiowy kabriolet, z karoserią budowaną przez Carbodies w Coventry. Była to niezwykle udana i popularna konstrukcja. Samej wersji pierwszej wyprodukowano ponad 200 tys. egzemplarzy zanim nie pojawiła się powiększona wersja MkII. Silnik 4-cyl. 1508 cc. Prędkość max. 72 mph.
