LATA 1960 – 1979
Triumph Herald (1960) – bardzo różnił się od swojego poprzednika – modelu Standard Ten. Radykalnie zmieniono stylistykę, a karoseria zaprojektowana została przez firmę Michelotti z Włoch. Podwozie typu “bolt-on” pozwalało zresztą na zastosowanie wielu różnych karoserii wielu producentów. Był dostępny między innymi w wersji saloon, coupe, cabrio, estate, czy van. Herald posiadał bardzo mały promień skrętu – 9 metrów. Wyprodukowano ponad pół miliona egzemplarzy tego modelu. Silnik 4-cyl. 948 cc. Prędkość max. 71 mph.
Allard Chrysler Dragster (1961) – to samochód stricte wyścigowy typu dragster – pierwszy taki w Wielkiej Brytanii. Dragstery stworzone zostały do wyścigów na krótkie dystanse. Mają małe przednie, a ogromne tylne koła. W tym modelu kierowca siedzi za tylną osią. Przed startem blokowane są przednie koła, a tylne kierowca wprawia w ruch, aby stopić wierzchnią warstwę opony (typu slick), dzięki czemu zwiększa się przyczepność. Silnik V8. 5700 cc. Prędkość max. 170 mph.
BMW Isetta 300 (1962) – każdy bywalec osiedlowej siłowni, wstrzykujący sobie codzienną porcję sterydów na powiększenie mięśni i zmniejszenie przyrodzenia zawsze marzył o swoim własnym BMW. Niestety większość modeli serii 3, 5 i 7 młodszych niż 15 lat bywa poza ich finansowym zasięgiem. Dlatego też ten bawarski producent wyszedł naprzeciw oczekiwaniom swoich klientów prezentując Isetta 300. Od tamtej pory każdy “Seba” mógł już zaszpanować na blokowisku swoim własnym “BiEmDabelju”. Co ciekawe, choć na pozostałych rynkach model ten był czterokołowy, to na rynek brytyjski powstała wersja trzykołowa. Dzięki temu można nim było jeździć na motocyklowym prawo jazdy, a ubezpieczenie oraz podatek drogowy były dużo niższe. Modele na rynek brytyjski były montowane na licencji BMW w niedalekim Brighton. O dziwo auto to nie posiadało bocznych drzwi, a jedyne drzwi otwierały się wraz… z przednią szybą. Silnik 1-cyl. 298 cc. Prędkość max. 50 mph.
Jaguar E-Type (1962) – prawdziwy klasyk. Model ten był najbardziej rozpoznawalnym i najbardziej porządanym modelem la 60-tych. Dostępny jako dwumiejscowy roadster lub coupe, oferował wyścigowe osiągi, oszałamiający design i stosunkowo przystępną cenę. E-Type zastąpił sportowy model XK150, a wzorowany był na ekstrawaganckim D-Type z bardzo charakterystyczną płetwą za siedzeniem kierowcy. W 1965 oryginalny silnik 3.6 litra zastąpiono wersją 4.2 litra, a rok później powstała wersja coupe 2+2 z opcjonalną automatyczną skrzynią biegów. W 1971 zaprezentowano wersję z nowym, 12-to cylindrowym silnikiem o pojemności 5.3 litra. Silnik 6-cyl. 3781 cc. Prędkość max. 150 mph.
Austin Mini-Cooper S Downton (1963) – choć auto to wydaje się niepozorne, to cała Brytania pokochała je. Zapewnia maksymalnie dużo miejsca, przy minimalnych wymiarach zewnętrznych, a to między innymi wyjątkowo zwartej budowie silnika. Możliwe to było dzięki umieszczeniu skrzyni biegów bezpośrednio w misce olejowej silnika. Auto posiadało znakomite niezależne zawieszenie wszystkich kół. Wersja Cooper była usportowioną wersją Mini, która brała udział w wyścigach Formula 1 w teamie Johna Coopera. Następnie w roku 1963 pojawiła się wersja ze zmodyfikowanym silnikiem przez firmę Downton. Silnik 4-cyl. 1071 cc. Prędkość max. 95 mph.
Ford Consul Cortina (1963) – był znakomicie sprzedającym się modelem. Wyprodukowano go w ponad milionie egzemplarzy. Był stosunkowo tani i dostępny z szeroką gamą silników i wersji nadwoziowych. Był najtańszy, najszybszy i najbardziej ekonomiczny w swojej klasie. Był tak popularny, że wiele samochodów o podobnych parametrach zaszeregowano do “klasy Cortina”. Cieszył się popularnością wśród nabywców prywatnych, jak i jako samochody służbowe. Zastąpiony w 1982 modelem Sierra. Silnik 4-cyl. 1198 cc. Prędkość max. 76 mph.
Hillman Imp (1963) – Na początku lat 60-tych firma “the Rootes Group” wystartowała z projektem “Apex”, który miał na celu stworzenie małego samochodu zdolnego konkurować z BMC Mini. Skutkiem tego powstało auto Hillman Imp z silnikiem umieszczonym z tyłu. Zamontowano w nim silnik OHV z aluminiową głowicą napędzający tylne koła i czterobiegową skrzynię biegów. Pierwsze wersje były innowacyjne, ale zawodne – zwłaszcza pneumatycznie regulowana przepustnica. Model ten produkowano pod wieloma różnymi markami. Był znany też jako Hillman GT, Hillman Husky (późniejsze wersje), Commer Imp Van, Singer Chamois, Sunbeam Imp, Sunbeam Sport/Sunbeam Stiletto (z czterema przednimi lampami zamiast dwóch), Sunbeam Chamois, Sunbeam Californian i Sunbeam 900. Problemy z zawodnością spowodowały załamanie sprzedaży i nigdy nie osiągnięto planowanego celu produkowania 150 tys. samochodów rocznie. W sumie powstało ich ok. 440 tys. Silnik 4-cyl. 875 cc. Prędkość max. 78 mph.
Peel P.50 (1964) – to najmniejsze na świecie i absolutnie wyjątkowe, “auto” pod każdym względem. To jeden z wielu mikrosamochodów które były popularne w latach 50-tych i 60-tych XX wieku. P.50 był jednomiejscowy i to też pod warunkiem, że nie mierzyliśmy więcej niż 1.70m wzrostu. W przeciwnym wypadku wsiadanie do tego pojazdu było mordęgą, nie mówiąc już o komforcie jazdy. Pojazd posiada trzy biegi do przodu, jednak nie posiada biegu wstecznego – aby cofnąć bądź zawrócić należało wyjść z auta i przy pomocy drążka ręcznie obrócić auto. Wydaje się to karkołomne, ale przy wadze zaledwie 59 kg było to dość proste. Auto było na tyle lekkie i kompaktowe, że jadąc na zakupy można je było podnieść za uchwyt i ciągnąć za sobą niczym wózek. Pojazd był trójkołowcem, ale w przeciwieństwie do większości pojazdów tego typu pojedyncze koło umieszczono z tyłu. Zastosowano w nim motocyklowy, jednocylindrowy silnik o pojemności 49 cc. Było on na tyle głośny, że prowadzenie jakiekolwiek rozmowy w aucie (jeśli lubimy rozmawiać na głos z samym sobą) stawało się niemal niemożliwe. Warto obejrzeć doskonały odcinek TopGear z P.50, gdy mierzący niemal 2 metry wzrostu Jeremy Clarkson próbuje korzystać z tego maleństwa. Silnik 1-cyl. 49 cc. Prędkość max. 40 mph.
AC Cobra 427 (1965) – znakomite auto zaprojektowane przez Carroll’a Shelby’ego. Podwozie i karoseria wykonane w brytyjskiej firmie AC Cars, a następnie przetransportowane do warsztatu Shelby’ego w Kalifornii, gdzie zamontowano mu silnik V8 produkcji Forda. Początkowo o pojemności 4260 cc, następnie 4736 cc, aż wreszcie w roku 1965 ostatecznie znalazł się w nim silnik 6997 cc. Prędkość max. 165 mph.
Austin A40 MkII Countryman Farina (1966) – początkowo dostępny był wyłącznie jako dwudrzwiowy saloon i zastąpił stylistycznie odbiegający już od ówczesnych standardów model A35. Był też od niego bardziej przestronny. Wyprodukowany był przez “The British Motor Company”, ale nadwozie zaprojektowała włoska Pininfarina. Stylistyka była na tyle udana, że firma BMC kontynuowała współpracę z tym włoskim biurem przez następną dekadę. Prezentowana wersja MKII Countryman została poddana liftingowi i stała się trzydrzwiowym hatchbackiem. Silnik 4-cyl. 1098 cc. Prędkość max. 79 mph.
Ford GT40 (1966) – jeden z najbardziej rozpoznawalnych samochodów sportowych wszechczasów. Ford dominował w wyścigach w latach sześćdziesiątych, czterokrotnie z rzędu wygrywając wyścig Le Mans 24 w latach 1966-1969. Na podstawie tych wydarzeń nakręcono w 2019 roku doskonały film “Ford v Ferrari” (w polskim tłumaczeniu pod tytułem “LE MANS ’66”) z Mattem Damonem i Christianem Bale w rolach głównych. To auto na podwoziu 1071 było dopuszczone i używane w ruchu ulicznym. Model ten nazwano GT40, gdyż mierzył zaledwie 40 cali wysokości. Powstało jedynie 105 sztuk tego modelu. Silnik V8, 4942 cc. Prędkość max. 160 mph.
Rover 2000 (1967) – był pierwszym modelem z serii P6 znacznie różniącym się stylizacyjnie od poprzednich modeli. Jego poprzednik – seria P4 – znany był z niezawodności i solidności, jednak nie pretendował do miana aut wyższej klasy, nazywany często “Rover’em cioteczki”, czy też “Rolls-Roysem dla biednych”. Seria P6 miała zmienić ten wizerunek. Zrezygnowano z popularnych wcześniej krągłości nadwozia, na rzecz “ostro” zakończonych krawędzi. Zaprojektowano nowy silnik, wyposażono go w hamulce tarczowe na wszystkie koła i wprowadzono szereg rozwiązań poprawiających bezpieczeństwo, między innymi tylną oś De-Dion stosowaną wcześniej wyłącznie w autach luksusowych i sportowych, która w połączeniu z niezależnym zawieszeniem zapewniała bezpieczeństwo i doskonały komfort jazdy. Silnik 4-cyl. 1978 cc. Prędkość max 104 mph.
Lotus 49 (1967) – był to pierwszy model z legendarnym silnikiem Ford-Cosworth DFV (Double Four Valve). Wyścigowe bolidy z tym silnikiem wygrały 155 z 262 wyścigów Formula 1 w których startowały. W Lotus 49 silnik ten był ściśle zintegrowany z ramą. Samochód ten kierowany przez Jima Clarka wygrał już pierwszy wyścig w którym wystartował – Dutch Grand Prix w 1967. Model 49 powstał po nieudanym sezonie wyścigowym w 1966. Projektanci poszukiwali do niego nowego silnika i choć wielu zewnętrznych ekspertów optowała za jednostką V12. Jednak główny projektant Collin Chapman preferował mniejsze i lżejsze silniki V8 – co okazało się strzałem w dziesiątkę. Silnik V8, 2993 cc. Prędkość max. ponad 180 mph.
Porsche 917K (1969) – jest jednym z najlepszych aut wyścigowych wszechczasów. Prezentowane auto na podwoziu 917-13 brało udział w wyścigach w sezonie 1970 i 1971. W roku 1970 w trakcie kręcenia filmu “Le Mans” – z Steve McQueen w roli głównej – auto zostało rozbite podczas ujęć. Zostało naprawione i w 1971 należąc do teamu “JW Automotive/Gulf” wzięło udział w wielu wyścigach, wygrywając między innymi rajd Daytona, the Österreichring (od 2011 Red Bull Ring), Monza, czy Monthlery. Porsche potrzebował zaledwie 7 miesięcy na zaprojektowanie i zbudowanie pierwszych 25 sztuk modelu 917 (wymogi ówczesnych regulaminów rajdowych “World Sportscar Championship”: auto musiało przejść homologację i być dopuszczone do jazdy po drogach publicznych), który stał się absolutnym hitem torów, wygrywając niemal wszystkie wyścigi w dwóch kolejnych sezonach. Wersje 917/10 i 917/30 typu Spyder/Open cockpit zdominowały rajdy Can-Am Championship w Ameryce Północnej. Silnik 12-cyl. 4998 cc. Prędkość max. 220 mph.
Jensen Interceptor (1969) – to auto zbudowane przez braci Alana i Richarda Jensenów, które zrobiło furorę na londyńskim Motor Show w 1966, a agresywnie stylizowane nadwozie zaprojektowała włoska Vignale z Turynu. Napędzany był mocnym silnikiem V8 Chryslera. Można było nabyć wersję z manualną skrzynią biegów, ale większość egzemplarzy posiadała automatyczną skrzynię TorqueFlite również dostarczaną przez Chryslera. Model Interceptor posiadał napęd na koła tylne, ale powstała też identyczna wersja Jensen FF z napędem na 4 koła. Firma Jensen powstała w latach 30-tych i początkowo zajmowała się projektowaniem wyłącznie karoserii dla wielu firm. Dopiero na przełomie lat 50-tych i 60-tych stworzyła własne samochody jak GT, 541, czy C-V8. Kłopoty finansowe i kryzys naftowy z 1973 spowodowały bankructwo firmy w 1976. Silnik V8, 6276 cc. Prędkość max. 140 mph.
Ford Capri 1600L (1971) – to pochodna modelu MkII Cortina i mający z nim wiele identycznych komponentów. Montowany była w Wielkiej Brytanii (niemal 400 tys. sztuk) i Niemczech. Silnik 4-cyl. 1599 cc. Prędkość max. 93 mph.
Lotus Europa Special (1973) – (zwana też Type 46) to pierwsze auto Lotusa z silnikiem Renault umieszczonym centralnie dopuszczone do ruchu ulicznego. Karoseria wykonana była z włókna szklanego i montowana z początku do stalowego szkieletu przy pomocy nitów, które zastąpiono później śrubami. Przerobiona na potrzeby rajdów wersja otrzymała nazwę Lotus 47 i wielokrotnie wygrywała wyścigi Formula 2 w latach 70-tych. Silnik 4-cyl. 1558 cc DOHC. Prędkość max. 120 mph.
